Ernest Miller Hemingway (ur. 21 lipca 1899 w Oak Park w stanie Illinois w USA, zm. 2 lipca 1961 w Ketchum w stanie Idaho), pisarz amerykański, prozaik. Został laureatem Nagrody Pulitzera za opowiadanie „Stary człowiek i morze” w roku 1956 oraz Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w roku 1954.
Swoje pierwsze próby literackie zamieszczał już w redagowanej przez siebie szkolnej gazetce. W czasie I wojny światowej starał się o wysłanie na front włoski. Po odrzuceniu jego kandydatury przez komisję zdrowotną, pojechał tam jako członek Czerwonego Krzyża i był kierowcą karetki. W lipcu 1918 roku został ranny, przeszedł 12 operacji, podczas których wyjęto z jego ciała kilkaset odłamków. Rekonwalescencja w szpitalu trwała kilka miesięcy. Za bohaterstwo na placu boju dwukrotnie odznaczano go orderami.
Pierwsze poważne próby literackie przypadły na lata 1920-1923. W owym czasie dziennikarstwo stanowiło jedyne źródło jego dochodów, poza sporadyczną pomocą zamożnych przyjaciół i okresowymi skromnymi czekami z funduszu odziedziczonego przez jego pierwszą żonę, poślubioną w 1921 roku, starszą od niego o osiem lat Hadley Richardson. Z Hadley miał syna, Johna Hadley’a Nicanora Hemingwaya, późniejszego ojca aktorek Margaux Hemingway i Mariel Hemingway. Był wówczas korespondentem dziennika „Toronto Star” w Europie, m.in. w Paryżu, Szwajcarii, Niemczech, Włoszech, Turcji i Hiszpanii. Uczestniczył jako dziennikarz m.in. w międzynarodowej konferencji ekonomicznej w Genui oraz w konferencji lozańskiej w 1922 roku. W 1922 roku udało mu się przeprowadzić wywiad z Mussolinim.
W 1927 roku ożenił się po raz drugi z dziennikarką „Vogue’a” poznaną w Paryżu, Pauliną Pfeiffer, która w następnych latach urodziła mu dwóch synów, Patricka i Gregory’ego. Rodzina mieszkała większą część roku w Key West. Pozwalało to Ernestowi dzielić czas między pisanie a myślistwo. Oprócz codziennego wędkowania lub strzelania wyprawiał się przynajmniej raz do roku na dłuższy okres do Hawany na Kubę, by łowić grube ryby. Odbywał również stałe wyprawy myśliwskie na słabo zaludnione tereny górskie Wyoming lub Montany i okazyjnie w okolice Piggott w stanie Arkansas, gdzie mieszkali jego nowi teściowie.
W latach 1937-1938 był czterokrotnie w wojennej Hiszpanii w charakterze korespondenta z ramienia agencji NANA (North American Newspaper Alliance). Jedną z towarzyszek jego wypraw na front była późniejsza trzecia żona Hemingwaya, Martha Gellhorn, początkująca literatka, korespondentka „Collier’s Weekly”. Poznał ją rok wcześniej w Key West, w Madrycie nawiązali romans, w 1940 roku pobrali się.
W 1941 roku przebywał jako korespondent w Hongkongu, Chinach i Birmie w towarzystwie żony. Następne trzy lata spędził głównie w Hawanie, dokąd przeniósł się z Key West.
Od maja 1944 roku do marca 1945 roku przebywał w Europie jako kierownik europejskiego biura „Collier’s Weekly” w Londynie. 6 czerwca jako korespondent brał udział w inwazji w Normandii. W tym samym miesiącu wziął udział w jednym z lotów bombowców typu Mitchell na wyrzutnie V1 po drugiej stronie kanału w Drancourt. W lipcu przeniósł się do Normandii i związał się jako dziennikarz z 22 pułkiem piechoty pod dowództwem pułkownika Charlesa Lanhama, wchodzącym w skład 4 dywizji piechoty, dowodzonej przez generała Raymonda Bartona. Przeprowadzał głośne akcje wywiadowcze i partyzanckie w Rambouillet, a także przy wkraczaniu do Paryża 18-25 sierpnia 1944 roku.
W latach pięćdziesiątych często wyruszał na safari do Kenii. W 1954 roku przeżył dwie katastrofy lotnicze, wracając z jednej wypraw.
Popełnił samobójstwo w 1961. Wcześniejsza próba samobójcza miała miejsce rok wcześniej.
